one

Wreszcie nadszedł dzień w którym mogłam stąd wyjść, ale czy ja na pewno chciałam stąd wyjść? Jeszcze dwa lata temu nienawidziłam tego miejsca tak bardzo, ale przyzwyczaiłam się i tak jakby stało się to moim życiem, częścią mnie.Na początku modliłam się codziennie by stąd wyjść, ale potem polubiłam to miejsce, tak nazwijcie mnie nienormalną.Tu mi było lepiej.Tu nikt mnie nie krzywdził.Tu byłam bez tego potwora, mojego brata. Pierwszy rok był dla mnie trudny, nawet nie wiecie jak bardzo. Wcześniej byłam w szpitalu sześć miesięcy w śpiączce, cudem się obudziłam i trafiłam tu, do szpitala psychiatrycznego. Tak naprawdę nie powinnam tu trafić. Tak, chciałam popełnić samobójstwo, ale tylko przez chwile o tym pomyślałam, potem gdz się wycofywałam po prostu ręce mi się poślizgnęły, puściłam się barierki i spadłam do wody. Gdyby nie Justin Bieber wtedy nie przyszedł, ja bym skoczyła z własnej woli. On mi wtedy tak bardzo pomógł. Musiałam wyrwać się ze swoich myśli, bo zaraz wychodzę. To takie dziwne, że jak ja wyjdę, ten pokój będzie należał teraz do kogoś innego, do osoby która będzie potrzebowała pomocy. Wstałam z łóżka, popatrzyłam na pokój i łzy zaczęły mi spływać po policzkach. Nie mogę uwierzyć, że tyle czasu tu spędziłam odizolowana od świata. Trzeba w końcu zmierzyć się z prawdziwym światem. Będzie trudno, ale dam rade. Chwyciłam za klamkę od drzwi mojego pokoju i ciągnąc za sobą dwie walizki wyszłam.Zamykając za sobą drzwi.Zostawiłam właśnie za sobą przeszłość. Zaczynam nowe życie. Jestem Emily Gomes i zaczynam żyć od nowa! Miałam ochotę teraz wykrzyczeć się i cieszyć życiem, ale musiałam poczekać jeszcze w poczekalni żeby ktoś mnie odebrał i ciekawe kto to będzie. Oby nie on, oby nie ten potwór.

-Emily kochanie jeszcze przez pół rok będziemy Cię zabierać na rozmowy z psychologiem- powiedziała  Elisabeth przytulając mnie.Elisabeth to była moja opiekunka/lekarka która zajmowała się mną te pieprzone dwa lata w tym psychiatryku.

-dobrze Elisabeth - przytuliłam się  do niej, nie odrywając się bardzo długo. Ona odwzajemniła mój uścisk i słyszałam jej lekki szloch. Też zaczęłam płakać. Będę za nią tęsknić. Wiadomo będziemy się spotykały, ale tylko od czasu do czasu,a nie tak jak tu codziennie. Naprawdę Elisabeth była przez te dwa lata dla mnie jak moja mama. Ona mi pomagała, zawsze wysłuchiwała i wspierała. Tak wiem, to psycholog i musiała, wiem, ale ona robiła to z miłości, a nie dlatego, że jest to jej praca. Na początku ciężko mi było się do niej przekonać, ale potem pokochałam ją, tak bardzo.

Siedziałam w poczekalni sama, bo Elisabeth musiała wracać do pracy. Siedziałam z dziesięć minut, aż nagle  drzwi otworzyły się i zobaczyłam mojego brata, kurwa tylko nie to..ten potwór tu idzie

- hej skarbie, gotowa?- zapytał. Oh serio teraz będziesz mówił do mnie "skarbie" żałosne. Nie widziałam go dwa lata i szczerze cieszyłam się z tego, że miałam od niego spokój to przez niego tu wylądowałam, gdyby nie on pewnie teraz bym była z przyjaciółką na zakupach, albo z chłopakiem na randce, ale ja siedziałam dwa lata w psychiatryku i nie miałam możliwości żyć. Nie odpowiedziałam mu nic, on wziął moje walizki i wyszliśmy. Poczułam lekki powiew wiatru, to było przyjemne uczucie, którego mi brakowało. Wychodziłam z Elisabeth na dwór w psychiatryku, ale to nie to samo.Zresztą 6 miesięcy byłam w szpitalu i przez kolejne 6 miesięcy w psychiatryku nie mogłam wychodzić na dwór, dopiero potem, a to i tak wyglądało jak więzienne spacerki, serio.

-witaj w domu Emily- otworzył przede mną drzwi frontowe do naszego uroczego domku. Dlaczego on musiał być tak sztucznie miły? nienawidziłam go. Nawet mu nie odpowiedziałam.Nie chciałam z nim rozmawiać.Wzięłam swoje walizki które stały przy drzwiach i weszłam z nimi na górę, po schodach do mojego pokoju. Był taki sam, nic się nie zmieniło. Łóżko stało  tym samym miejscu, biurko i szafa też i nawet zdjęcia rodziców były tam gdzie zawsze.Troszkę tęskniłam za moim pokoikiem, oh nawet nie troszkę, ja bardzo tęskniłam za moim pokojem, za moim łóżkiem. Za wszystkim co moje, tęskniłam za życiem, prawdziwym życiem.

Gdy rozpakowywałam rzeczy z walizek nagle usłyszałam pukanie do drzwi,mojego pokoju. Od kiedy mój kochany braciszek (wyczuj sarkazm na "kochany") puka do moich drzwi?

- proszę- to było pierwsze słowo skierowane do mojego brata od dwóch lat, po chwili on wszedł i podał mi plan lekcji. Co? mam chodzić do szkoły? Przecież nie dam rady, tam są ludzie których ja tak na prawdę nie widziałam. Szczerze to ja nawet nie wiem jak powinnam się zachowywać, nie wiem jak zachowują się nastolatkowie. Sama nią jestem, ale ja nie jestem jak typowa nastolatka.

 Będąc tam, oni zmienili mnie i może życie. 

- masz tu plan lekcji. Jutro pierwszy dzień twojej szkoły, mam nadzieję że dasz rade-powiedział uśmiechając się do mnie i po chwili wyszedł i nawet nie mogłam o nic zapytać, ale może to i dobrze, bo nie chciałam tego potwora w moim pokoju. Zastanawiałam się do której klasy ja teraz szłam, ale spojrzałam na plan i pisało że druga klasy szkoły średniej. Jutro zaczynało się drugie półrocze drugiej klasy.Zawaliłam tyle lat szkoły.Jak ja ma dać rade się uczyć i ogarnąć to wszystko? W psychiatryku na drugim roku uczyli mnie, ale wiecie to nie to samo co w szkole. Bałam się jutra, strasznie. Bałam się tych wszystkich ludzi, nie lubię być nowa i wiem że sobie nie poradzę, byłam odilozowana od ludzi przez dwa lata, jak mam dać rade? Ja już nie wiem jak rozmawiać z rówieśnikami. Tam gdzie byłam te pierdolone dwa lata, rozmawiałam tylko z Elisabeth.

Miałam dość już tego dnia.Chciałam tylko zasnąć. Upadłam na łóżko i ściągnęłam z siebie ubrania, zostając tylko w staniku i majtkach. Nawet nie chce mi się iść do łazienki, odpuszczę sobie.Pójdę spać brudna, bo nie mam siły już wstawać. Jutro czeka mnie ten dzień, gdzie stanę twarzą w twarz z moim lękiem. Z ludźmi. Chcę żeby nikt mnie nie pamiętał, żeby nikt nie wiedział, że byam tam gdzie byłam.Zaczynam od nowa i nie chcę zaczynać jak ta "nienormalna z psychiatryka" Jestem ciekawa też czy spotkam w szkole mojego ratownika, Justina Bieber'a. 

_______________________________________________________________________________

Cześć z tej strony @Justinatorka Nie wiem czy spodoba wam się taki wstęp

ale mogę wam obiecać że potem będzie tylko lepiej, obiecuje i nie zrażajcie się na początek

bo wszystko się rozkręci i przepraszam za jakiekolwiek błędy i piszę to opowiadanie żeby

się sprawdzić, a nie żebym nie wiadomo jak super pisała. Zdziwiliście mnie tym że mam 30 ileś

komentarzy pod bohaterami z mini prologiem, dziękuję i myślę że tu będzie więcej komentarzy

 SKOMENTUJ SZCZERZE :)

 + jak myślicie czy Emily spotka w szkole swojego ratownika, Justina?

Chcesz być informowany? napisz nick tt albo fejsa w kom